Leafy Emotions

                                             (1)            सकाळचे आठ वाजलेले होते . सुर्य नारायण डोळ्यांच्या दरवाज्यात कानोसा देऊन ही सुभाष रावांचे धाकटे चिरंजीव विजय निवांत बैला सारखे पडून होते.तोंडातून लाळ बाहेर येऊन ओठ पांढरे पडले होते. छोटी मुलगी मंजुषा चहा करत होती.सर्वत्र कशी नीरव शांतता होती.जणू रामराज्यच!!! सुभाषराव झोपेतून उठून बसले होते. टपोरी चष्मा घालून सोफ्या मागे काही तरी शोधत होते. शेवटी न राहवून त्यांच्या पत्नी शांता ला त्यांनी आवाज दिला  " तंबाखूची पिशवी पाहिलीस का ग"... तितकाच उत्स्फूर्त प्रतिसादाने आतून आवाज आला..."फ्रीज मध्ये असेल बघा" रागाने सुभाषराव लालबुंद झाले "फ्रीज मध्ये तंबाखू तुझ्या बापाने ठेवली होती का " सकाळ सकाळ माझ्या बापावर जाऊ नका...शांता गर्जल्या!! "मग रात्री जाऊ" सुभाषराव डोळे बारीक करीत म्हणाले. मंजुषा हलकेच हसत होती.तिच्या साठी हे दररोज च होत. तुमच्याशी बोलणेच वाईट, नाक मुरडून शांता किचन मधे गेल्या. सुभाषरावना पोटातला गोळा आता अनावर झाला होता.त्यांची बेचैनी वाढत होती.त्यांचा एक हात पोटावर होता.दररोज तंबाखू घ

                 उसकी मुस्कुराहट😀 जनवरी के महीने के कुछ दिन शेष थे।दोपहर का एक बज चुका था।मेरी इंजीनियरिंग आखरी पड़ाव पर थी। आखरी सेमेस्टर को समाप्त हो जाने में सिर्फ तीन चार महीने बाकी थे। कॉलेज के ऑडिटोरियम में जबरदस्त तैयारिया चल रही थी। हमारा कॉलेज किसी नाट्य प्रस्तुति स्पर्धा में भाग ले रहा था।खाना खाने के आधे घंटे बाद सोचा की चलो चाई पीते है। हमारे कॉलेज के सामने चार पाच बढ़िया चाई  की दुकानें थी।लेकिन उनमें सबसे प्रसिद्ध था "एक नंबर चाई वाला" ।उसकी चाई जुबां को मंत्रमुग्ध कर देती थी।हमारी जीभ फिरसे ललचाकर कहती "एक और चाई देना भैया"☕ सूरज आसमान पर छाया हुआ था।पर हम भी इंजीनियर थे । हम "मई" महीने की दोपहर में भी चाई ही लेते है। इंजीनियर के इश्क़ का दूसरा नाम मानो चाई है। मेरे साथ मेरे दो दोस्त थे एक का नाम था सागर और दूसरा सृज्ञ। दोनों कलाकार आदमी थे इसीलिए दोनों दिलसे भावुक किस्म के थे। कॉलेज के सामने नेशनल हाईवे था।तो चौबीस घंटे वहां से ट्रक और दूसरी बड़ी गाडियां हवा के समान भागी जाती थी। हम तिन्हो ने चाई ले ली। मैंने एक और चाई मंगाई। बड़े बड़े बिस

Dedicated to dear women❣️ १९८० च्या निवडणुकीत इंदिरा गांधीं दुसऱ्यांदा पंतप्रधान बनल्या होत्या.स्त्रियांसाठी अच्छे दिन येणारं अस वाटत होत.देश गुलामी च्या पाशाचे एक एक कडे तोडत होता.सिनेमा मधे ही स्त्रीचे अपहरण,बलात्कार, छळ त्यावर नायकाची हीरोगीरी यांवर च कथानक येत होती. स्त्रियांच्या वस्त्रहरणला सिनेमात मान्यता मिळून प्रेक्षकांच्या ही त्यावर शिट्ट्या टाळ्या येत होत्या. स्त्रियांबद्दल ची पुरुषी मानसिकता तेव्हा जास्तच विखारी होती.अशा वातावरणातील ही सुनंदा ची कथा! सुनंदा ! सुनंदा हजारे. सत्ताविशितील देखणी तरुणी,चेहरा रेखीव, कपाळी लाल टिकली,कानात सूर्यफुलासारखी डुलणारी कर्णफुले,पायात पैंजण,डोळ्यात सात्विकता,ती हसल्यावर रुसलेला व्यक्तीही स्मित करेल अशी साजूक ती.विचारांनी अत्यंत प्रखर, आधुनिक. पण अंतर्मनात कुठेतरी खोलवर जखम झालेली,आतल्या आत विचार करणारी, गुरफटणारी अशी ही सुनंदा. अंबाजोगाई तालुक्यापासून २० किलोमीटर अंतरावर एक खेडेगाव आहे "बनेगाव" तिथल्या जिल्हा परिषद शाळेवर सुनंदा शिक्षिका म्हणून कार्यरत होती.ती त्याच गावात "सावित्री सोनवणे " च्या इथ भाड्याने राहायची. पत्र